Terwijl ik bezig was met de promotie van mijn oudejaars speurtocht werd mij na een paar dagen de keel dicht geknepen.    Als ik er over nadenk vind ik het prima om promotie te maken. Maar als ik het dan eenmaal aan het doen bent, dan krijg ik het vrij snel benauwd. Iedere stap die ik doe voelt als een soort dikke derrie waar ik doorheen moet. Ook emotioneel beland ik een een zware stemming. "Wie ben ik nou, wie zit er op mij te wachten?" Dan wil ik me het liefst verstoppen...   Ik probeer dit soort momenten te gebruiken om te groeien. Nieuwsgierig te zijn en mezelf de volgende vraag te stellen: